aktualności
z Festiwalu...
szybka
nawigacja
Komunikat organizacyjny
Sprawdź najważniejsze informacje organizacyjne
Transmisja na żywo
Śledź najciekawsze partie na szachownicach
Wyniki i klasyfikacje
Aktualne wyniki i klasyfikacje w grupach
Multimedia
Galerie z rund i wydarzeń towarzyszących
arcymistrzowie
w Ustroniu
Każdego roku nasz Festiwal odwiedzają znakomici goście, wśród nich byli jedni z najwybitniejszych szachistów w historii.
Viswanathan Anand
To indyjski szachista, mistrz świata FIDE
w latach 2000–2002 oraz mistrz świata w latach 2007–2013.
Viswanathan Anand
Viswanathan Anand (ur. 11 grudnia 1969 w Mayiladuthurai)– indyjski szachista, mistrz świata FIDE w latach 2000–2002 oraz mistrz świata w latach 2007–2013.
Znany w świecie szachowym pod imieniem Vishy i przydomkiem „Tygrys z Madrasu”, swój pierwszy sukces na arenie międzynarodowej osiągnął w 1987 roku w Baguio, zdobywając tytuł mistrza świata juniorów. Rok później otrzymał tytuł arcymistrza. Z początkiem lat 90. zadomowił się w szachowej czołówce światowej po wygraniu kilku prestiżowych turniejów. Największym jego ówczesnym osiągnięciem było zwycięstwo w 1992 roku turnieju w Reggio Emilia, w którym w pokonanym polu pozostawił dwóch wówczas najsilniejszych szachistów globu – Garriego Kasparowa i Anatolija Karpowa. W tym, jak i w kolejnym, 1993 dwukrotnie podzielił I miejsca w memoriałach Maxa Euwego w Amsterdamie. Dał się poznać jako błyskotliwy szachista, a jego charakterystyczną cechą było niezwykle szybkie rozgrywanie partii.
W 1995 rozegrał mecz przeciwko Kasparowowi o mistrzostwo świata pod egidą Stowarzyszenia Zawodowych Szachistów (PCA). Mecz odbył się w World Trade Center w Nowym Jorku. Po początkowej serii ośmiu remisów wygrał jedną partię, lecz z następnych pięciu przegrał aż cztery, tym samym poniósł porażkę w całym meczu w stosunku 7½ – 10½.
W 1997 wystąpił w Groningen w pierwszych mistrzostwach świata rozgrywanych systemem pucharowym. W turnieju głównym okazał się najlepszy w finale pokonując Michaela Adamsa, a następnie zmierzył się w styczniu 1998 w Lozannie z Anatolijem Karpowem w meczu o mistrzostwo świata. Spotkanie przegrał w 3 – 5 i zdobył tytuł wicemistrza świata.
W 2000 zdobył tytuł mistrza świata, triumfując w turnieju rozegranym systemem pucharowym według przepisów FIDE. W finale rozegranym w Nowym Delhi pokonał bez porażki Aleksieja Szyrowa, wygrywając trzy partie i remisując jedną. W kolejnych mistrzostwach, rozegranych na przełomie 2001 i 2002 roku w Moskwie, awansował do półfinału, w którym uległ Wasilijowi Iwanczukowi. W 2005 podzielił w San Luis II-III miejsce w kolejnym turnieju o mistrzostwo świata.
W styczniu 2000 roku zwyciężył w bardzo silnie obsadzonym turnieju błyskawicznym Plus GSM World Blitz Chess Cup w Warszawie. W październiku 2003 roku w Cap d’Agde po raz pierwszy zostały rozegrane mistrzostwa świata w szachach aktywnych (na rozegranie partii zawodnicy mieli 25 minut z dodawanym czasem 10 sekund po każdym posunięciu). Wygrał turniej (w finale pokonując Władimira Kramnika), wyprzedzając dziesięciu szachistów z pierwszej dwunastki listy rankingowej FIDE.
W latach 1984–2006 siedmiokrotnie reprezentował swój kraj na szachowych olimpiadach. Na swoim koncie posiada srebrny medal, który otrzymał w roku 2004 za uzyskanie drugiego najwyższego wyniku rankingowego.
Do najważniejszych indywidualnych sukcesów należą zwycięstwa w turniejach elity w Wijk aan Zee (w latach 2003, 2004 i 2006 – wspólnie z Weselinem Topałowem), Dortmundzie (2004 – wspólnie z Arkadijem Naiditschem) oraz Morelii i Linares (2007 i 2008), jak również siedmiokrotnie (1996, 1999, 2000, 2001, 2005, 2006, 2007) w León.
Od początku lat od lat 90. utrzymuje się w ścisłej czołówce światowej. Cieszy się niezwykłą popularnością w swoim kraju, podobną do sławy mistrzów krykieta. Jego pozycja w światowych szachach przyczyniła się do znacznego wzrostu popularności współczesnych szachów w Indiach.
W 2007 po raz drugi swojej karierze został mistrzem świata, zwyciężając w rozegranym w Meksyku turnieju z udziałem ośmiu zawodników. Jako jedyny nie przegrał w nim partii, wygrał cztery i z wynikiem 9 pkt (z 14 możliwych) wyprzedził Władimira Kramnika i Borysa Gelfanda. W 2008 obronił w Bonn tytuł, pokonując Władimira Kramnika w stosunku 6½ – 4½.
W maju 2010 pokonał w Sofii pretendenta i byłego mistrza świata Bułgara Weselina Topałowa w stosunku 6½ – 5½. W 2012 obronił tytuł mistrza świata, pokonując w Moskwie Borysa Gelfanda w stosunku 8½ – 7½. 22 listopada 2013 roku po przegranym w stosunku 3½: 6½ meczu w Ćennaj utracił tytuł na rzecz Magnusa Carlsena. W 2014 zwyciężył w rozegranym w Chanty-Mansyjsku turnieju pretendentów, zdobywając prawo do udziału w meczu o mistrzostwo świata z Magnusem Carlsenem. W meczu tym uległ Norwegowi w stosunku 4½: 6½, nie odzyskując tytułu mistrza świata.
Jest ambasadorem World Wide Fund for Nature.
Najwyższy ranking w karierze osiągnął 1 marca 2011, z wynikiem 2817 punktów zajmował wówczas 1. miejsce na światowej liście FIDE.
Garri Kasparov
Garri Kasparow to pierwszy w historii szachista, który przekroczył granicę 2800 punktów rankingowych. Najwyższy ranking w karierze osiągnął 1.07.1999 - 2851 pkt.
Garri Kasparow
Garri Kasparow (ur. 13 kwietnia 1963 w Baku) – rosyjski szachista, trener szachowy (FIDE Senior Trainer od 2009), mistrz świata w szachach w latach 1985–1993. Od marca 2014 posiada również obywatelstwo chorwackie.
Kasparow zainteresował się szachami bardzo wcześnie, za przyczyną swoich rodziców, którzy dawali mu do rozwiązania problemy szachowe. Zaczął grać w szachy jako dziecko: w wieku pięciu lat w szachowej sekcji Pałacu Pionierów w Baku, a od 1973 w słynnej Szkole Szachowej byłego mistrza świata Michaiła Botwinnika w Moskwie, gdzie został przyjęty z rekomendacji trenera Aleksandra Nikitina. Pierwszym sukcesem Kasparowa na arenie międzynarodowej było zwycięstwo w turnieju arcymistrzowskim w Banja Luce w 1979 roku. Szesnastoletni Kasparow, nie figurujący jeszcze w ogóle na liście rankingowej FIDE, zakończył turniej bez porażki wynikiem 11,5/15 punktów, osiągnął ranking 2705 punktów i pozostawił w pokonanym polu wielu sławnych mistrzów tamtych czasów, takich jak Tigran Petrosjan, Andras Adorjan, Jan Smejkal czy Ulf Andersson. Rezultatem w Banja Luce Kasparow uzyskał pierwszą normę arcymistrzowską oraz ranking wejściowy 2595 punktów na liście rankingowej FIDE (co stanowi niepobity rekord). W następnym roku zdobył w Dortmundzie tytuł mistrza świata juniorów.
Wschodzącą gwiazdę szachów szybko dostrzeżono i zaczęto upatrywać w nim kandydata na następnego mistrza świata. Kasparow musiał najpierw wygrać cykl meczów pretendentów w 1983. Pierwszym przeciwnikiem w meczach pretendentów był Aleksander Bielawski, którego Kasparow pokonał zadziwiająco łatwo 6:3. Kolejnemu meczowi zagroziła polityka. Kasparow miał spotkać się w Pasadenie (Kalifornia) z Wiktorem Korcznojem, który po emigracji ze Związku Radzieckiego był najsilniejszym nieradzieckim szachistą. Ówczesna sytuacja międzynarodowa, a zwłaszcza wzrost napięcia pomiędzy ZSRR i USA spowodowały, że mecz się nie odbył i Kasparowowi groziła dyskwalifikacja. Korcznoj rozwiązał trudną sytuację w sposób wielkoduszny i zgodził się na powtórzenie meczu w Londynie. Mecz zakończył się zwycięstwem Kasparowa 7:4.
W meczu finałowym Kasparow zmierzył się z Wasilijem Smysłowem, który dość niespodziewanie wygrał półfinał z Robertem Hübnerem. Smysłow był siódmym mistrzem świata w 1957 roku, w latach osiemdziesiątych jego wola walki w znacznym stopniu była już ograniczona. Dla młodego Kasparowa był łatwym przeciwnikiem i ostatecznie młodzieniec z Baku zwycięsko zakończył cykl eliminacji 8,5:4,5.
Mecz w 1984 pomiędzy Kasparowem a Anatolijem Karpowem był najbardziej kontrowersyjnym meczem o mistrzostwo świata w historii. Regulamin meczu nie ograniczał liczby rozegranych partii, grano do sześciu zwycięstw. Karpow rozpoczął mecz w doskonałej formie, po dwunastu partiach miał cztery wygrane i żadnej przegranej. Spodziewano się szybkiego zwycięstwa Karpowa 6-0 w co najwyżej osiemnastu partiach. Jednak Kasparow dzielnie stawiał opór, remisując siedemnaście kolejnych partii. Karpow wygrał następną i był już o krok od wygrania całego meczu. Nastąpiła kolejna seria remisów, aż w końcu Kasparow wygrał trzydziestą szóstą partię. Karpow, o dwanaście lat starszy od swego oponenta, wyglądał już na kompletnie wyczerpanego, w niczym nie przypominał zawodnika, który rozpoczął mecz serią zwycięstw. W kilku następnych partiach Kasparow odniósł dwa zwycięstwa. Po pięciu miesiącach zmagań, przy stanie 5-3 dla Karpowa mecz został przerwany przez prezydenta Międzynarodowej Federacji Szachowej Florencio Campomanesa i uznany za nierozstrzygnięty.
Przerwanie meczu wzbudziło spore kontrowersje. Na konferencji prasowej Campomanes tłumaczył swoją decyzję troską o stan zdrowia zawodników, jednak obaj uczestnicy wyrażali chęć kontynuowania meczu. Szczególnie Kasparow uważał się za pokrzywdzonego, ponieważ mimo niekorzystnego stanu meczu poczuł się faworytem, uzyskał psychiczną przewagę nad Karpowem i w drugiej fazie meczu grał pewniej od przeciwnika. Dziennikarze komentowali decyzję Campomanesa jako koło ratunkowe rzucone Karpowowi. Jedną z konsekwencji przerwanego meczu była nieskrywana wrogość Kasparowa wobec Campomanesa, która zaowocowała w 1993 secesją Kasparowa z FIDE.
Następny mecz o mistrzostwo świata odbył się w 1985. Regulamin meczu został zmieniony. Liczba partii została ograniczona do dwudziestu czterech. Zdobywca 12,5 punktu wygrywał mecz. Remis w meczu oznaczał obronę tytułu przez aktualnego mistrza, Karpowa. Kasparow udowodnił, że wiele nauczył się podczas poprzedniej batalii. Chociaż mecz miał wyrównany przebieg, kilka spektakularnych zwycięstw w obronie sycylijskiej przyniosło sukces Kasparowowi. Został on trzynastym mistrzem świata w szachach. Tytuł zdobył w wieku 22 lat, 6 miesięcy i 27 dni, czym pobił dotychczasowy rekord Michaiła Tala, który był o rok starszy detronizując w 1960 Michaiła Botwinnika (wynik ten jest niepobitym rekordem, kolejnym na liście najmłodszych mistrzów świata jest Magnus Carlsen, który tytuł zdobył w wieku 22 lat, 11 miesięcy i 24 dni).
Po zdobyciu mistrzostwa świata Kasparow wspiął się na szczyt listy rankingowej. Swoją pozycję lidera światowych szachów umocnił serią bardzo dobrych występów w najsilniejszych turniejach. Z Karpowem spotykał się jeszcze trzykrotnie w obronie tytułu mistrza świata w latach 1986, 1987 i 1990. Najbliżej porażki był w 1987, gdy wygraną w ostatniej partii zapewnił sobie remis w całym meczu. W 1988, po zwycięstwie nad mistrzem Szwajcarii Martinem Christoffelem, uzyskał liczbę Morphy’ego 4.
Wykorzystując pozycję mistrza świata Kasparow przystąpił do batalii przeciwko FIDE, podobnie jak to uczynił Bobby Fischer dwanaście lat wcześniej. Różnica polegała na tym, że Kasparow zaczął walkę „od wewnątrz”, poprzez utworzenie w ramach FIDE Stowarzyszenia Arcymistrzów (GMA od GrandMaster’s Association). Poprzez GMA Kasparow chciał zjednoczyć najwybitniejszych aktywnych szachistów w rodzaj związku zawodowego, który miałby realny wpływ na decyzje podejmowane przez kierownictwo FIDE.
Rozłam na szachowym szczycie
W 1993 kolejny cykl turniejów FIDE wyłonił kandydata do meczu o mistrzostwo świata z Kasparowem. Eliminacje wygrał Anglik Nigel Short. Obaj nie byli zadowoleni z warunków, na jakich FIDE chciała zorganizować mecz. Postanowili wyłączyć ten mecz spod jurysdykcji FIDE. Kasparow powołał do życia Stowarzyszenie Zawodowych Szachistów (PCA) i zapewnił mu dobre źródła finansowania. Kasparow i Short rozegrali sowicie sponsorowany mecz w Londynie. Mecz zakończył się łatwym zwycięstwem Kasparowa. FIDE zdyskwalifikowała obu szachistów i zorganizowała mecz Jana Timmana (pokonanego w finałowym meczu pretendentów przez Shorta) z poprzednim mistrzem świata Karpowem, który ten mecz wygrał. Był to największy rozłam w historii szachów, przez wiele lat oba nurty wyłaniały „własnych” mistrzów świata.
Kasparow obronił swój tytuł w 1995, po meczu z Viswanathanem Anandem, zanim PCA upadła z powodu wycofania się najważniejszego sympatyka i sponsora – firmy Intel. Kolejne próby Kasparowa utworzenia nowej silnej organizacji, mogącej stawić czoło potężnej FIDE, przynosiły połowiczne skutki. W kolejnym meczu pretendentów do tytułu mistrza świata Aleksiej Szyrow zwyciężył Władimira Kramnika, jednak do pojedynku Szyrow–Kasparow nie doszło. Negocjacje z Anandem też nie przyniosły rezultatu. Ostatecznie Kasparow rozegrał mecz z Kramnikiem pod egidą nowej organizacji o nazwie Braingames.com. Mecz odbył się w 2000 w Londynie i przyniósł ogromną niespodziankę. Doskonale przygotowany Kramnik wygrał dwie partie nie przegrywając żadnej. Po raz pierwszy od szesnastu lat Kasparow został pozbawiony w meczu tytułu mistrza świata.
Pomimo utraty tytułu Kasparow pozostał postacią numer jeden w światowych szachach. Występował już nieco rzadziej w turniejach, jednak w dalszym ciągu był niezwykle trudny do pokonania. W 2001 zwyciężył w doskonałym stylu turniej w Wijk aan Zee. W 2004 na turnieju w Linares dał się jednak wyprzedzić Kramnikowi, dzieląc drugie miejsce z Péterem Lékó.
W tych latach podejmowano wiele działań na rzecz zjednoczenia światowych szachów i wyłonienia niekwestionowanego mistrza świata, jednak konflikty interesów najważniejszych postaci okazały się zbyt trudne do przezwyciężenia. W 2003 nie doszło do planowanego meczu unifikacyjnego pomiędzy Kasparowem a mistrzem świata FIDE Rusłanem Ponomariowem. Fiaskiem zakończyły się również próby zorganizowania meczu Kasparowa z następcą Ponomariowa, Rustamem Kasimdżanowem.
Garri Kasparow był pierwszym w historii szachistą, który przekroczył granicę 2800 punktów rankingowych. Najwyższy ranking w karierze osiągnął 1 lipca 1999, z wynikiem 2851 punktów zajmował wówczas 1. miejsce na światowej liście FIDE.
W szczytowym okresie swojej kariery rozgrywał – i wygrywał – symultany zegarowe z narodowymi drużynami poszczególnych krajów. Za jedno ze swoich największych szachowych osiągnięć uznaje zwycięstwo 7–1 w dwudniowej symultanie przeciwko reprezentacji Izraela, która składała się z 4 arcymistrzów (Emil Sutowski, Ilja Smirin, Ołeksandr Chuzman i Borys Alterman), a jej średni ranking przekraczał 2600 punktów rankingowych. W innej tego typu rywalizacji pokonał drużynę Czech (w arcymistrzowskim składzie Siergiej Mowsesjan, Zbyněk Hráček, Vlastimil Babula i Tomáš Oral) w stosunku 5½–2½.
Koniec zawodowej kariery
10 marca 2005, po zwycięstwie w prestiżowym turnieju szachowym rozgrywanym w Linares, oficjalnie ogłosił zakończenie kariery zawodowego szachisty. Od tej pory ma rozgrywać wyłącznie pokazowe turnieje oraz partie symultaniczne. Jego głównym zajęciem stały się pisanie książek i wielka polityka – Kasparow jest zdecydowanym przeciwnikiem Władimira Putina – startował w wyborach na prezydenta Rosji. Po zakończeniu kariery rozegrał kilka pokazowych spotkań i turniejów, rozgrywanych w szachach szybkich i błyskawicznych (m.in. ze swoimi rywalami z meczów o mistrzostwo świata: Anatolijem Karpowem i Nigelem Shortem).
W latach 2009–2010 współpracował z jednym z najbardziej utalentowanych szachistów w historii, Magnusem Carlsenem, będąc jego trenerem. W listopadzie i grudniu 2011 kolejnym graczem ścisłej światowej czołówki, trenowanym przez Kasparowa, był Amerykanin Hikaru Nakamura.
W 2016 wystąpił w turnieju szachów błyskawicznych Ultimate Blitz Challenge, zajmując 3. miejsce.
Anatolij Karpov
Arcymistrz szachowy, sędzia i trener szachowy, dwunasty mistrz świata w latach 1975–1985 oraz mistrz Międzynarodowej Federacji Szachowej w latach 1993–1999.
Anatolij Karpow
Anatolij Karpow (ur. 23 maja 1951 w Złatouście) – rosyjski arcymistrz szachowy, sędzia i trener szachowy (FIDE Senior Trainer od 2009), dwunasty mistrz świata w latach 1975–1985 oraz mistrz Międzynarodowej Federacji Szachowej (FIDE) w latach 1993–1999. Najwyższy ranking w dotychczasowej karierze osiągnął w lipcu 1994 r. z wynikiem 2780 punktów w rankingu FIDE.
Karpow poznał szachy w wieku czterech lat. Pierwszy jego duży sukces na arenie międzynarodowej to zdobycie tytułu mistrza świata juniorów w 1969 roku, za które to osiągnięcie otrzymał tytuł arcymistrza.
W 1973 roku przystąpił do rozgrywek o mistrzostwo świata, dzieląc pierwsze miejsce w turnieju międzystrefowym w Leningradzie. Ten cykl rozgrywek miał wyłonić przeciwnika ówczesnego mistrza świata, Bobby Fischera. W ćwierćfinałowym meczu pretendentów w 1974 roku w Moskwie pokonał Lwa Poługajewskiego, by w półfinale zmierzyć się z byłym mistrzem świata Borysem Spasskim. Przed meczem Karpow przewidywał przegraną ze Spasskim, zapowiadając swoje zwycięstwo dopiero w następnym cyklu mistrzostw. Mecz rozegrany w Leningradzie zakończył się zwycięstwem Karpowa, mimo porażki w pierwszej partii. W meczu finałowym w Moskwie Karpow minimalnie pokonał Wiktora Korcznoja. Oba spotkania były pełne walki, obfitowały w ważne z teoretycznego punktu widzenia partie.
Bobby Fischer nie przystąpił do meczu o mistrzostwo świata z Karpowem. Międzynarodowa Federacja Szachowa (FIDE) zdyskwalifikowała Fischera i 3 kwietnia 1975 r. przyznała tytuł Karpowowi. Początkowo traktowano Karpowa jak „papierowego” mistrza świata, który tytuł otrzymał z nadania, nie pokonując w meczu swojego poprzednika. Z każdym rokiem jednak Karpow zyskiwał coraz większy szacunek w szachowym świecie, kontynuując pasmo zwycięstw w najsilniejszych turniejach na świecie. Jego występy w ciągu następnych dziesięciu lat przyćmiły nawet legendarne turniejowe osiągnięcia Aleksandra Alechina. Ogółem w latach 1970–1987 Karpow wziął udział w 48 międzynarodowych turniejach najwyższego szczebla, zajmując lub dzieląc pierwsze miejsce w 36 z nich, m.in. w Madrycie (1973), Lublanie (1975), Mediolanie (1975), Amsterdamie (1976 i 1987 – memoriały Maxa Euwego, 1980 – turniej IBM), Las Palmas (1977), Tilburgu (łącznie siedmiokrotnie, pomiędzy 1977 a 1993 rokiem), Bugojnie (1978, 1980, 1986), Montrealu (1979), Linares (1981), Moskwie (1981), Londynie (1982, 1984), Turynie (1982), Hamburgu (1983), Oslo (1984), Brukseli (1986). Niezwykła seria zwycięstw, która nie miała precedensu i do dziś pozostaje rekordem nie do pobicia.
W tym czasie wykrystalizował się styl gry Karpowa, który był oparty na solidnych pozycyjnych podstawach. W początkowej fazie partii unikał niepotrzebnego ryzyka, potrafił jednak śmiałym atakiem taktycznym wykorzystać nawet drobne błędy przeciwnika. Porównywano Karpowa do jadowitego węża, który bacznie obserwuje oponenta i starannie przygotowuje dogodną pozycję, by w każdej chwili móc zadać niespodziewany cios. Miał stosunkowo wąski, lecz świetnie dopracowany repertuar debiutowy, bardzo solidnie traktował grę środkową i był niedościgłym mistrzem końcówek.
W 1978 roku czterdziestosiedmioletni Korcznoj po raz pierwszy przystąpił do meczu o mistrzostwo świata z Anatolijem Karpowem. Był to rewanż za poprzedni finał pretendentów, jednak sytuacja od tego czasu uległa zmianie. Po swojej ucieczce z ZSRR Korcznoj został przez władze radzieckie uznany za zdrajcę. Podjęto dyskredytującą kampanię propagandową przeciwko niemu, wywierano na niego różnego rodzaju naciski. Korcznojowi nie pozwolono oficjalnie reprezentować Szwajcarii, gdzie się osiedlił. Mecz odbył się w Baguio na Filipinach i obfitował w obustronne incydenty. Wojnę nerwów podsyciły zwycięskie partie Korcznoja w jego końcowej fazie. W rezultacie Karpow minimalnie zwyciężył (wygrywając sześć i przegrywając pięć partii) i obronił oficjalnie tytuł. Należy dodać, że przy stanie meczu 5 – 5 ostatnia partia, która miała przesądzić o zwycięstwie któregoś z zawodników, nie zakończyła się w zwykłym trybie. Korcznoj przerwał partię (stojąc już w bardzo złej pozycji) nie przystępując do dogrywki i nie podpisując protokołu. FIDE ogłosiło zwycięstwo Karpowa w tej partii, a następnie w całym meczu.
Trzy lata później Korcznoj znów wygrał mecze pretendentów, pokonując w finale Roberta Hübnera. Do meczu z Karpowem doszło we włoskim Merano. Również w tym meczu było sporo kontrowersji i incydentów. Przed meczem aresztowano pozostającego w ZSRR syna Korcznoja za odmowę podjęcia służby wojskowej. Karpow gładko rozprawił się z przeciwnikiem, wygrywając sześć i przegrywając tylko dwie partie.
Zwycięstwami nad Korcznojem Karpow umocnił swoją pozycję lidera światowych szachów. Godnego przeciwnika odnalazł w połowie lat osiemdziesiątych w osobie Garri Kasparowa. Rozpoczęła się „era meczów K-K”. Panowie K. do 1990 roku rozegrali ze sobą pięć meczów o mistrzostwo świata. Pierwszy odbył się w 1984 roku i nie wyłonił zwycięzcy. Po rozegraniu przez pięć miesięcy 48 partii, w tym 40 remisowych, FIDE podjęła decyzję o przerwaniu meczu przy stanie 25 – 23 dla Karpowa (regulamin meczu nie ograniczał liczby partii, określał jedynie minimalną liczbę wygranych partii konieczną do wyłonienia zwycięzcy). Był to najdłuższy mecz w historii szachów. Regulamin zmieniono i w następnym roku Karpow uległ Kasparowowi 11 – 13. W kolejnych trzech meczach pary K-K w 1986, 1987 i 1990 roku Kasparowowi za każdym razem udawało się obronić tytuł mistrza świata. Najbardziej emocjonujący był mecz w 1987 roku. Przed ostatnią rundą prowadził Karpow mając cztery wygrane i trzy przegrane partie. Decydującą partię jednak przegrał, mecz zakończył się remisem i zgodnie z regulaminem tytuł pozostał przy Kasparowie.
W kolejnym cyklu meczów pretendentów w 1992 roku Karpow niespodziewanie przegrał z Nigelem Shortem. Mistrz świata Kasparow i pretendent Short rozegrali jednak mecz pod auspicjami nowo powołanego przez nich Stowarzyszenia Zawodowych Szachistów (PCA). FIDE uznała to jako ich rezygnację z meczu o mistrzostwo świata i zorganizowała mecz Karpowa z Janem Timmanem, również pokonanym przez Shorta w eliminacjach. Panowie K. wygrali swoje mecze i od 1993 roku nie jest jasne, kto jest rzeczywistym mistrzem świata.
Mimo porażki w meczu z Shortem, Karpow do połowy lat 90. utrzymywał drugie miejsce w rankingu najlepszych szachistów. W 1994 roku w superturnieju w Linares (Hiszpania) osiągnął swój największy sukces w karierze, wygrywając zawody z przewagą aż 2½ punktu nad Kasparowem i Szyrowem. Uzyskany wówczas rezultat turniejowy (ponad 3000 ELO) jest kolejnym rekordem Karpowa, do dziś nie pobitym. Udany dla Karpowa był również rok 1995 – wygrał silnie obsadzone turnieje w Dos Hermanas, Linares i Groningen. Zwyciężył również w finałowym meczu pretendentów z Borysem Gelfandem. W 1996 roku, w meczu o mistrzostwo świata FIDE, łatwo pokonał młodego gwiazdora Gatę Kamskiego wynikiem 10½ – 7½. W 1998 roku ponownie zwyciężył w mistrzostwach świata FIDE, rozgrywanych jednak w nowej formule. Regulamin tych mistrzostw stawiał go w uprzywilejowanej pozycji, ponieważ jego przeciwnik Viswanathan Anand przystąpił do meczu po wyczerpującym turnieju eliminacyjnym, z udziału w którym Karpow był zwolniony. Ten przepis zmieniono w następnych latach, czego nie chciał zaakceptować Karpow i do następnych edycji mistrzostw świata już nie przystąpił.
Karpow nadal uczestniczy w życiu szachowym, biorąc udział w turniejach i rozgrywając mecze. Szczególnie chętnie występuje jako gość honorowy i przyjmuje zaproszenia na imprezy propagujące szachy na całym świecie. W 2002 roku zwyciężył Kasparowa 2½ – 1½ w krótkim, choć dramatycznym meczu, rozgrywanym przyspieszonym tempem gry. Rok później pokonał polskiego szachistę Bartłomieja Macieję 6 – 2, również w grze przyspieszonej. W 2009 r. uległ ½ – 3½ w kolejnym meczu szachów szybkich ówczesnemu mistrzowi świata, Viswanathanowi Anandowi, przegrał również 3 – 9 z Garrim Kasparowem.
Od 1973 do 1997 r. stale był obecny w pierwszej trójce każdej listy rankingowej FIDE. Najwyższy ranking w karierze osiągnął 1 lipca 1994 r., z wynikiem 2780 punktów zajmował wówczas 1. miejsce na światowej liście FIDE.
Od 2009 r. posiada najwyższy szachowy tytuł trenerski, FIDE Senior Trainer. Jest również sędzią klasy międzynarodowej.
Poznaj Góry Radości!
co warto zobaczyć
w Ustroniu?
Atrakcje w mieście
Ustroń, czyli Góry Radości przyciągają co rok wielu turystów, doceniających spokój, piękno gór, klimatyczne imprezy, specyfikę uzdrowiskową, kulturę i kuchnię regionalną, ale także możliwość aktywnego spędzenia czasu. Nasza przepiękna, urokliwa, masowo odwiedzana przez turystów miejscowość, jest malowniczo położona w dolinie rzeki Wisły, pomiędzy zboczami Czantorii Wielkiej i Równicy.
Wydarzenia kulturalne
Ustroński Amfiteatr położony jest wśród zieleni Parku Kuracyjnego w centrum miasta, zajmując ogrodzoną powierzchnią ok. 12500 metrów kwadratowych. Graniczy z promenadą spacerową nad rzeką Wisłą. Jako jeden z nielicznych w Polsce posiada zadaszone scenę i widownię mieszczącą ok. 2100 osób oraz komfortowo wyposażone garderoby, zaplecze sanitarne i gastronomiczne.
Szlaki turystyczne
Dla miłośników pieszych wycieczek czeka w Ustroniu ponad 100 km. szlaków turystycznych i spacerowych. Podczas pieszych wypraw można z bliska przyjrzeć się bogactwu natury i zmierzyć się z potęgą gór. To właśnie w Ustroniu rozpoczyna się Główny Szlak Beskidzki prowadzący w Bieszczady. Zróżnicowane szlaki pozwolą dobrać długość jak i stopień trudności miłego spaceru.
